همه‌ی ما، بسته به همت و جُربزه‌ی خودمان، گیرنده‌ی این هدایا بوده‌ایم و هستیم هنوز. گیریم فقط باید سعی کنیم به یادشان بیاوریم. (و تازه اگر هم یادمان نیاید، دلیل نمی‌شود که یعنی نگرفته‌ایم!) پیشنهاد ما این است که وقت را غنیمت بدانید! اگر یادتان آمد، همین الآن از فرستنده‌اش شکر کنید! 
لیستِ هدیه‌های خدا... به من:
1) توکّل! کادو خدا، یک جوری حالی کردن به ماست که هیچ مخلوق و بنده‌ای، نه می‌تواند ضرری به ما برساند و نه می‌تواند سودی به ما برساند؛ نه می‌تواند چیزی از ما بگیرد، و نه چیزی به ما بدهد. کادو خدا، یک «فِلِش» بزرگ است؛ فِلِش به سوی خودش که اول و آخر همه‌ی چیزهاست.
2) عقل! عقل، کادو خداست. کادو گرانی است. به همه نداده. به بعضی‌ها داده. خوب فکر کنید ببینید به شما داده؟!
3) مهمان! پیامبر گفت: «هر وقت خدا بخواهد به آدمی خیر برساند، برایش کادو می‌فرستد.» پرسیدند: «چه خوب! چه کادویی؟» پیامبر گفت: «مهمان!» شاید لب و لوچه‌ی آنها که پرسیده بودند، داشت آویزان می‌شد که پیامبر فرمود: «مهمان، روزی خود را می‌آورد و گناهان اهل خانه را می‌برد.»
4) توفیق انجام دادن کارهای خوب! همه‌ی کارهای خوبی که آدم‌ها می‌کنند، در حقیقت، کادو خدا را باز کرده‌اند! (و اثر و ثوابِ آن کار را برای خودشان برداشته‌اند)
5) مؤمن. هم‌نشینی و هم‌صحبتی با کسی که به خدا ایمان دارد، کادو ویژه‌ی خداست به شما. اگر رابطه‌تان را باش حفظ کنید، هدیه‌ی خدا را قبول کرده‌اید؛ و اگر قدرش را ندانید و تحویلش نگیرید، هدیه‌ی خدا را پس فرستاده‌اید. (حتماً یادتان هست که قبلاً گفتیم رد کردن هدیه، چه کار بی‌اتیکتی است!)
6) نماز شکسته! پیامبر گفت: «خدا به من و امّت من ــ از بس خاطرمان پیشش عزیز است ــ کادویی داده که به هیچ امتی نداده.» لپهای همه گل انداخت. پرسیدند: «چه کادویی؟» پیامبر گفت: «اینکه وقت مسافرت نمی‌خواهد نمازتان را کامل بخوانید و روزه بگیرید!» پیامبر بلافاصله بعدش گفت: «کسی جانماز آب نکشد و هدیه‌ی خدا را برنگرداند!»

نوشته شده در جمعه 89/6/19ساعت 2:51 عصر توسط سارا نظرات () |